Δίγλωσση Διεθνιστική Προκήρυξη, στα γερμανικά και στα ελληνικά, η οποία διανέμεται στο Βερολίνο και στην Αθήνα.
http://engymo.wordpress.com
http://engymo.wordpress.com
Ή ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΑ Ή ΘΑ ΗΤΤΗΘΟΥΜΕ
ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΑ!
Εργασιακή
ανασφάλεια, απολύσεις, περικοπές των κοινωνικών παροχών, κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας
των νέων, φορολογικές αυξήσεις για τους
χαμηλόμισθους και τους συνταξιούχους, περικοπές στις συντάξεις και στο κράτος πρόνοιας
για όλους.
Δεν έχει σημασία πού ζει κανείς στις λεγόμενες
«προηγμένες» καπιταλιστικές χώρες. Η λύση για την κρίση είναι παντού η ίδια.
Πολλοί θεωρούν ότι τα χειρότερα έρχονται και ακόμα και τμήματα της άρχουσας τάξης
το λένε απερίφραστα. Η βάρβαρη επίθεση στο βιοτικό επίπεδο και τις συνθήκες εργασίας
μας θα συνεχιστεί με αυτόν τον τρόπο, εάν το αφήσουμε έτσι.
Δεν
πρόκειται απλώς για μια κρίση που αφορά «επισφαλή δάνεια» ή «αναξιόπιστες τράπεζες».
Πρόκειται για μια δομική κρίση που υποβόσκει εδώ και δεκαετίες, στην πραγματικότητα
από τις αρχές της δεκαετίας του ‘70 . Ταυτόχρονα, τις τελευταίες τρεις δεκαετίες
η διεθνής εργατική τάξη βρίσκεται σε συνεχή υποχώρηση. Τα λίγα μικρά σημάδια αντίστασης
εκδηλώνονται μόνο σε χώρες που υφίστανται τις χειρότερες συνέπειες της
κρίσης, όπως η Ελλάδα και η Ισπανία.
Οι
καπιταλιστές προκειμένου να καταπνίξουν κάθε αντίσταση εν τη γενέσει της επιτίθενται
σε αυτές τις χώρες με τον σκληρότερο τρόπο. Ξέρουν πολύ καλά πώς να τα βάλουν μαζί
μας. Η τακτική τους συνοψίζεται σε μια φράση: «διαίρει και βασίλευε». Σήμερα οι
εργαζόμενοι στην Ελλάδα είναι αυτοί που πρέπει να ματώσουν. Αύριο θα έλθει και των
άλλων η σειρά. Για να το καταφέρουν αυτό δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν οποιοδήποτε
ψέμα. Οι εργάτες στη Γερμανία και αλλού πρέπει να πεισθούν με κάθε τρόπο ότι για την κρίση ευθύνεται το βιοτικό
επίπεδο του λαού της Ελλάδας. Αντιστρόφως, στην Ελλάδα πρέπει να φάνε το παραμύθι
ότι ο γερμανικός λαός επωφελείται από τη δικιά τους δυστυχία.
Είναι
φανερό: οι αστικές τάξεις των χωρών μας προσπαθούν να μας διχάσουν. Προσπαθούν να
μας στρέψουν τον έναν εναντίον του άλλου. Όσο βρισκόμαστε στα μαχαίρια μεταξύ μας,
δεν μπορούμε να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας ενάντια στην καταπίεση τους. Η ιδέα
του «έθνους» είναι το σημαντικότερο όπλο τους γιατί κρύβει τον ταξικό χαρακτήρα
του καπιταλιστικού συστήματος και υποβάλει την ιδέα ότι η υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων
είναι μια έκφραση των κοινών συμφερόντων του «λαού». Αλλά εμείς δεν έχουμε τίποτα
να χωρίσουμε μεταξύ μας!
Ο
μοναδικός τρόπος να αντισταθούμε στην παγκόσμια επίθεση κατά του βιοτικού επιπέδου
μας είναι να πραγματοποιήσουμε ενωμένοι την αντεπίθεσή μας. Αυτό θα το πετύχουμε
αν καταλάβουμε ότι κάθε αγώνας εναντίον των μέτρων λιτότητας είναι και δικός μας
αγώνας. Πρέπει να απορρίψουμε κατηγορηματικά κάθε εθνικιστική ιδεολογία και να βρούμε
τρόπους να ενώσουμε τις δυνάμεις μας ανεξαρτήτως ηλικίας, επαγγέλματος, θέσης εργασίας
ή κλάδου, είτε έχουμε (ακόμα) δουλειά είτε είμαστε άνεργοι.
Για
να επιτευχθεί αυτή η ενότητα, θα πρέπει να προχωρήσουμε πέρα από τα παλιά συνδικάτα
και τα πολιτικά κόμματα που το πλαίσιο αναφοράς τους είναι προσκολλημένο στο εθνικό
κράτος και ζητούν διαπραγματεύσεις στο πλαίσιο της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων.
Η ίδια η εργατική τάξη πρέπει να αποφασίσει για τα αιτήματα του αγώνα της και η
οργάνωση αυτού του αγώνα πρέπει να παραμείνει στα δικά της χέρια. Αυτό θα γίνει
διαμέσου αυτόνομων οργάνων πάλης, όπως οι απεργιακές επιτροπές, τα οποία θα ελέγχονται
μονάχα από μαζικές συνελεύσεις όλων όσοι συμμετέχουν στο κίνημα.
Επιπλέον, θα πρέπει να καταστεί σαφές ότι ο αγώνας
πρέπει να έχει πολιτικά αιτήματα. Ο καπιταλισμός δεν έχει κάτι παραπάνω να μας προσφέρει
πέρα από εκμετάλλευση, δυστυχία και πολέμους. Η μόνη εναλλακτική λύση είναι ένα
σύστημα που καταργεί το χρήμα, την εκμετάλλευση και το κέρδος, ένα σύστημα όπου
η παραγωγή βρίσκεται σε αρμονία με την ανθρωπότητα και το περιβάλλον. Μια κοινωνία
στην οποία τα μέσα παραγωγής και διανομής είναι κοινωνικοποιημένα και δεν τα διαχειρίζεται
μια χούφτα καπιταλιστών (είτε ιδιωτικών είτε κρατικών).
Χρειαζόμαστε μια εντελώς διαφορετική κοινωνία,
μια κοινωνία «ελεύθερα συνεταιρισμένων παραγωγών», οι οποίοι θα σχεδιάζουν την παραγωγή
με βάση τις ανάγκες τους και όχι με σκοπό το κέρδος. Δεν θα υπάρχουν ούτε έθνη,
ούτε κράτη, ούτε σύνορα, ούτε πόλεμοι. Αυτό είναι το είδος του κομμουνισμού που
οραματιζόμαστε!
Δεν
θα έρθει από τη μια μέρα στην άλλη. Έχουμε έναν μεγάλο αγώνα μπροστά μας, τόσο για
να πείσουμε τους ταξικούς μας συντρόφους για την πραγματική εναλλακτική λύση στον
καπιταλισμό, όσο και για να οργανωθούμε και να νικήσουμε τις άρχουσες καπιταλιστικές
κλίκες. Αυτό απαιτεί ένα οργανωτικό πλαίσιο. Όπως το αντιλαμβανόμαστε εμείς,
αυτό δεν μπορεί παρά να είναι μια πολιτική δομή, μια διεθνής και διεθνιστική επαναστατική
οργάνωση. Διεθνής, επειδή ο καπιταλισμός μπορεί να καταπολεμηθεί και να ξεπεραστεί
μόνο σε παγκόσμια κλίμακα. Διεθνιστική, επειδή η απόρριψη όλων των εθνικιστικών
ιδεολογιών είναι η βασική προϋπόθεση για τη δημιουργία της ταξικής ενότητας,
και Επαναστατική, γιατί μόνο μέσω της ριζικής ρήξης με τον καπιταλισμό υπάρχει η
προοπτική όχι μόνο να ζούμε με αξιοπρέπεια αλλά και ανθρώπινα.
Αθήνα – Βερολίνο, 10/11/2012
Ομάδα Διεθνών Σοσιαλιστών
(Γερμανία) http://gis.blogsport.de
Σύντροφοι Διεθνιστές
Der
Klassenkampf kennt keine Staatsgrenzen:
International
kampfen statt patriotisch verlieren!
Der Klassenkampf kennt keine Staatsgrenzen:International kampfen statt
patriotisch verlieren!
Entlassungen,
Kurzungen von Sozialleistungen, anwachsende Jugendarbeitslosigkeit, prekare
Beschaftigungsverhaltnisse,
Steuererhohungen fur GeringverdienerInnen sowie Renten-und Sozialkurzungen fur jede und jeden. In den angeblich so
“fortgeschrittenen” kapitalistischen Landern ist die Krisenlosung uberall
dieselbe.
Viele spuren
und selbst Teile der herrschenden Klasse geben unumwunden zu, dass uns das Schlimmste
erst noch bevorsteht: Der Angriff auf unsere Lebens-und Arbeitsbedingungen wird
uber Jahre so weitergehen, wenn wir es zulassen! Dies ist nicht einfach nur
eine „Schulden“-oder „Bankenkrise“, sondern eine strukturelle Krise, die seit
Jahrzehnten (faktisch seit den 70er Jahren) schwelt. Gleichzeitig befindet sich
die ArbeiterInnenklasse seit drei.ig Jahren in der Defensive. Lediglich in den
von der Krise am scharfsten betroffenen Landern wie Griechenland und Spanien
regen sich Anzeichen von Widerstand.
Um diesen im Ansatz
zu ersticken greifen die Kapitalisten hier am hartesten an. Sie wissen nur zu
gut wie sie uns fertig machen konnen. Teile und Herrsche hei.t ihr Prinzip!
Heute sind es die KollegInnen in Griechenland die fur die Krise bluten sollen,
morgen nehmen sie sich den nachsten vor. Dabei ist ihnen keine Luge zu schade.
Den ArbeiterInnen
in Deutschland und anderswo soll eingetrichtert werden, dass der Lebensstandard
der griechischen Bevolkerung fur die Krise verantwortlich sei. Umgekehrt wird
den Menschen in Griechenland erzahlt, dass die deutsche Bevolkerung von ihrem
Elend profitieren wurde. Es liegt auf der Hand: Die herrschenden Klassen
unserer beiden Lander versuchen uns zu spalten. Sie versuchen uns gegeneinander
auszuspielen. Wenn wir uns gegenseitig in den Haaren liegen, konnen wir uns
nicht gegen ihre Unterdruckung wehren.
Die Idee der „Nation“ ist dabei ihre
wichtigste Waffe. Sie verschleiert den Klassencharakter des kapitalistischen
Systems und vermittelt die Vorstellung, dass die bestehenden Zustande Ausdruck
des gemeinsamen Interesse des „Volkes“ seien. Doch wir durfen uns nicht spalten
lassen! Ein Angriff auf einen ist ein Angriff auf uns alle! Wir werden den
weltweiten Angriffen auf unsere Lebensbedingungen nur widerstehen konnen, wenn
wir uns gemeinsam dagegen wehren, wenn wir jeden Widerstand gegen die
Austeritatspolitik der Herrschenden als unseren Kampf begreifen! Wir mussen
jeder nationalistischen Ideologie eine klare Absage erteilen, und Wege finden,
um uber Alters-, Berufs-und Branchengrenzen hinweg zusammenzukommen und Erwerbslose
wie Beschaftige gleicherma.en zu vereinigen.
Um diese Einheit zustande zu bringen, mussen
wir mit der Politik und dem nationalstaatsfixierten Bezugsrahmen der alten
Gewerkschaften und Parteien brechen die allesamt auf Verhandlungen und
Kompromisse mit der bestehenden Ordnung setzten.
Unser Ziel
besteht darin, dass die ArbeiterInnenklasse selbst uber die Ziele ihrer Kampfe
entscheiden sollte und dass die Organisation dieser Kampfe fest in ihren
eigenen Handen bleiben muss. Dafur mussen wir unsere eigenen Kampf-und
Organisationsformen entwickeln, wie bspw. Streikkomitees, die der Kontrolle
durch Massenversammlungen aller TeilnehmerInnen der Bewegung unterliegen.
Zweitens mussen wir uns daruber klar werden, dass der Kampf eine politische
Sto.richtung annehmen muss.
Der Kapitalismus
hat uns nichts mehr zu bieten au.er noch mehr Ausbeutung, Elend und Kriege. Die
einzige Losung ist eine Gesellschaft, in der Geld, Ausbeutung und Profit
uberwunden sind und in der die Produktion in Einklang mit Mensch und Umwelt
steht.
Eine
Gesellschaft in der die Produktionsmittel sozialisiert sind und sich nicht mehr
in den Handen staatlicher und/oder privater Kapitalisten befinden. Es geht um
eine ganz neue Gesellschaft, eine „Assoziation freier Produzenten“, in der fur
die Befriedigung menschlicher Bedurfnisse und nicht fur den Profit produziert
wird.
Eine Gesellschaft ohne Nationen, Staaten,
Grenzen und Kriege. Das ist der Kommunismus, den wir meinen! Er wird nicht uber
Nacht Gestalt annehmen. Vor uns liegt ein langer Kampf. Es geht darum, unseren
KollegInnen eine Alternative zum Kapitalismus aufzuzeigen und uns zu
organisieren, um die herrschende Klasse bekampfen und besiegen zu konnen. Dies
erfordert einen organisatorischen Rahmen. Nach unserem Verstandnis kann dies
nur eine politische Struktur, eine internationale und internationalistische revolutionare
Organisation sein.
International,
weil der Kapitalismus nur im Weltma.stab bekampft und uberwunden werden kann;
Internationalistisch, weil die Absage an jede nationalistische Ideologie die Grundvoraussetzung
zur Herstellung der Klasseneinheit ist; Revolutionar, weil nur im radikalen
Bruch mit dem Kapitalismus die Perspektive liegt, nicht nur menschenwurdig
sondern als Menschen zu leben.
.
Athen-Berlin
10.November 2012
Internationalistische
GenossInnen (Griechenland) http://engymo.wordpress.com
Gruppe
Internationaler SozialistInnen (BRD) http://.gis.blogsport.de
www.leftcom.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου